امام، ولي، اصلي و كانون مذهب شيعه است. خاستگاه قدرت شيعه اثنا عشري اعمال امام است اين عنوان به طور انحصاري به جانشينان انبياء به هنگام انجام مأموريت آنها اختصاص دارد مؤلف در اين كتاب نشان مي‌دهد كه امام در نگاه شيعه صدر اسلام تا قرن دهم پيش از هر چيز صاحب علم و قدرتهاي مافوق طبيعي بوده است و نه يك فقيه و متكلم. امام، آستانه‌اي هست كه خدا و خلق از طريق او با يكديگر ارتباط مي‌يابند. بنابر اين وجو امام به لحاظ هستي شناختي يك ضرورت بشمار مي‌رود و در واقع كليد و كانون تراز قدسي جهاني است. مؤلف، شيعه را به مثابه مذهبي معرفي مي كند كه برد و جنبه استوار است و در اين ميان نقش امام {به عنوان رهبر} همواره محوري و تعيين كننده است: تعليم دائمي اسرار الهي و مواجهه هميشگي با نيروهاي مخالف اين تعليم. بدون باطن، ظاهر معناي خود را از دست مي دهد اماميه نخستين يك مكتب باطني است از اين رو، به لحاظ تاريخي در آغاز باطن‌گرايي در اسلام ما شاهد يك مكتب غيبي، عرفاني و ازلي هستيم.كتاب حاضر نخستين كتابي است كه به منظور دستيابي به ديدگاهي اصيل و معتبر{به مساله امامت (ولايت) در شيعه نخستين} روشمندانه و نظام مند به بررسي انبوهي از احاديث منسوب به خود امامان معصوم پرداخته است. اين كتاب منابع اصيل باطني در جهان اسلام را باز مي‌نماياند.