پژوهش حاضر با عنوان «تحليل فقهي _حقوقي ضمان اتلاف عمر و بررسي آراء امام خميني(س) در قبال آن» بر اساس اين فرضيه که عمر به ناحق تلف شده ي هر انسان مورد ضمانت است در راستاي پاسخگويي به اين پرسش است که ضمان اتلاف عمر در ديدگاه فقهي امام خميني چگونه است؟ آراء فقها در خصوص ضمان انسان و منافعش در زمان حبس، نشان دهنده ي اين است که بعضي فقها قايل به عدم ضمان اتلاف عمر هستند و برخي ديگر قايل به ضمان آن هستند. امام خميني(س) نيز در خصوص حبس انسان و ضمان او و منافعش ابتدا در کتاب تحرير الوسيله خود قايل به عدم ضمان حابس است. اما ايشان در کتاب البيع نظر خود را تغيير داده و قايل به ضمان منافع حابس در صورت حبس هستند. اين تغيير رأي را مي توان ناشي از عقلايي بودن ضمان منافع انسان در صورت حبس در نظر ايشان دانست. علاوه بر ديدگاه فقهي ايشان سيره ي عملي امام خميني(س) در خصوص اهميت وقت و توجه به جلوگيري از اتلاف عمر خود و ديگران مي تواند نشانگر اهميت اتلاف عمر و ضمان آن در صورت اتلاف در نزد ايشان باشد. از جنبه حقوقي، اين مسئله با توجه به اين که حبس انسان تنها منحصر به منافع نمي گردد و در وهله ي اول سرمايه ي خدادادي عمر را نيز به همراه خود از بين مي برد خسارت زدايي از آن با توجه به کارآيي و چگونگي استفاده افراد از عمرشان الزامي مي باشد. وا‍‍ژگان كليدي: ضمان، اتلاف،مال،عمر