چکیده شامل هدف تحقیق، روش تحقیق، طرح تحقیق و یافته ها و نتایج تحقیق می باشد). چکیده: امام خمینی به عنوان یکی از اصحاب و اساتید عرفان دارای برخی آراء اختصاصی در عرفان است. این پژوهش با استفاده از روش «توصیفی و تحلیلی» ضمن مشخص نمودن «آراء اختصاصی امام خمینی در وجودشناسی عرفانی»، به بررسی و ارزیابی اختصاصی بودن آراء مذکور در مقایسه با آراء سایر اصحاب عرفان پرداخته، سپس صحت و استحکام آن ها را مورد ارزیابی و آزمون قرار داده و در آخر نتایج مترتب بر آن ها را آشکار ساخته است. آراء اختصاصی مورد پژوهش عبارتست از: 1ـ اختصاص جعل به ماهیت 2ـ انطباق «عماء» با فیض اقدس 3ـ وجود مطلق و قوی ترین دلیل آن 4ـ ملاک اعتبارات وجود 5ـ ترجیح ظهور و تجلی بر صدور در مورد هر یک از آراء مذکور، ضمن استخراج، بررسی و جمع بندی آراء سایر اصحاب عرفان، رای امام نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و با مقایسه با سایر آراء، اختصاصی بودن یا نبودن آن مشخص شده است و در صورت اختصاصی بودن، با توجه به مبانی و ادبیات حاکم بر عرفان، صحت و استحکام آن مورد ارزیابی قرار گرفته است. در نتیجه این پژوهش معلوم شده است که رأی امام در خصوص «عماء» و «قوی ترین دلیل بر اطلاق وجود»، و جنبه های مهمی از رأی ایشان در خصوص «مجعولیت ماهیت» و «ملاک اعتبارات وجود»، اختصاصی بوده و از صحت و استحکام لازم برخوردار است. این پژوهش همچنین آثار مترتب بر آراء اختصاصی امام را به شرح ذیل آشکار ساخته است: 1ـ خلوص بیش تر عرفان نظری از پیرایه های فلسفی با پایبندی هر چه بیش تر به مبانی و ادبیات عرفانی 2ـ تعمیق و تدقیق مباحث مربوط به وجود مطلق و وحدت شخصی وجود 3ـ تفکیک ساحت های مصداق و مفهوم وجود در وجود شناسی عرفانی