رساله «خاستگاه عرفان امام خميني» به نحو تاریخی درباره اتصال امام به طریقه¬ها و مکاتب عرفانی و معنوی شیعه بحث و محتوای آثار و آرای او را با طرق و مکاتب اصلی شیعه مقایسه می¬کند. امام خمینی به¬واسطه استادانش از دو جریان عرفانی تشیع در دوران معاصر یعنی طریقه اخلاقیون نجف و مکتب تهران بهره برده است. اشتراکات فراوانی در کلیات میان روش سلوکی و آرای امام با مکتب اخلاقیون وجود دارد، اما این اشتراکات به¬گونه¬ای نیستند که بتوان از تأثر امام از اخلاقیون سخن گفت؛ زیرا امام در بحث معرفت نفس و نفی خواطر که در مدار توجه اخلاقیون قرار دارد، به شیوه آنان سخن نگفته است. در مقابل شباهت معناداری میان دو اثر اصلی امام در عرفان نظری، یعنی شرح دعای سحر و مصباح¬الهدایة با آثار آقا محمدرضا قمشه¬ای، استاد استادان مکتب عرفانی تهران، وجود دارد و همچنین امام در آرای سلوکی خود کاملاً از استادش مرحوم شاه¬آبادی تأثیر پذیرفته است. البته در هر دو مورد امام مواجهه¬ای خلاقانه داشته و آثار سلف خود را در محتوا، حجم و روش بحث توسعه داده است. کلیدواژگان: عرفان اسلامی، عرفان شیعه، امام خمینی، مکتب تهران، اخلاقیون نجف