منابر همان است كه در تاريخ تصوف به مجالس معروف است. مشايخ صوفيه در مجالس برخي از نكات دقيق عرفاني را به صورت ايما و اشاره به مريدان گوشزد مي‌كردند و بعضي از مريدان اين نكات را كه به نحو ارتجالي نيز ايراد شده بود از سرتبرك و تيمن مي‌نگاشتند. منابر جلال الدين عتيقي درست حاصل چنين تلاشي است كه يكي از مريدان وي به نام ابوالمجد تبريزي به كتابت در آورده است.منابر عتيقي براساس يك نسخه كه نسخه مادر است، تصحيح شده و به همراه يك مقدمه و پاره‌اي توضيحات در اينجا آورده شده است. اين پايان‌نامه در پنج فصل تنظيم شده است. فصل اول در باب زندگي و آثار جلال الدين عتيقي است. فصل دوم ويژگيهاي منابر و نيز مشخصات نسخه منحصر به فرد منابر مورد تحقيق قرار گرفته است. فصل سوم به كاربرد الفاظ عاشقانه در ديوان امام خميني مي‌پردازد. در فصل چهارم متن منابر بر اساس ورش قياسي تصحيح شده است و در فصل پنجم سعي گشته تا پاره‌اي از پيچيدگي‌هاي متن منابر توضيح داده شود.