معمولا رفتار و گفتار هر كس، بيانگر پندارها و اعتقادات اوست، از اينرو مي توان خطابات شفاهي يك عارف و يا نوشته هاي او را محل نمود عرفان او دانست. دراين تحقيق، در پي آن بوده ايم تا تجليات عرفاني امام خميني(ره) را در خطابات مردمي و معمولي ايشان مورد بررسي قرار دهيم ، اما مقدم بر آن لازم بود تا به مسايلي چند بپردازيم.فلذا ابتدائا به سراغ تعريف عرفان رفته و آن را از منظر عرفاي بزرگي چون قيصري و عين القضاه همداني بيان كرديم.پس از آن در صدد جستن ملاكهاي عرفاني بودن گزاره ها برآمده و به اين نتيجه رسيده ايم كه هنگامي مي توان گفت يك گزاره ، عرفاني است كه حداقل به يكي از موارد زير اشاره داشته باشد: 1-وحدت وجود و سريان آن درهمه عالم هستي. 2-طريقت ، رياضت و سير و سلوك جهت رسيدن به درجات والاي كمال و معرفت. 3-شهود و مكاشفه بعنوان طريق كشف حقيقت.4-اتحاد با مبدا هستي و فنا في الله.5-عشق ورزي.6-بيان ناپذيري تجارب عرفاني و در نتيجه استفاده از زبان رمزگونه جهت بيان آن حقايق.7-رازداري و كتمان سر.در فصل دوم چند دستور و قاعده بدست داده شده تا بدان وسيله از دل جملات عادي و معمولي ، معاني عرفاني را كشف و استخراج كنيم.پس از آن و در فصل سوم به ذكر نمونه هايي از بيان معاني عرفاني در قوالب ساده، معمولي و عاري از اصطلاحات خاص عرفاني پرداخته شده است.در واپسين فصل تحقيق ، بطور اجمال و نمونه وار، همين عرفانيات را در كلام و خطابات شفاهي حضرت امام خميني(ره) مورد لحاظ و بررسي قرار داده ايم.