مساله " علم پيشين حق به مخلوقات " به عنوان يک معضل در معارف توحيدي مطرح بوده است. مشکل متفکران از يک سو در علم خداوند به جزئيات، وحدت اطلاقي و بساطت ذاتي حق و از سوي ديگر در کثرت موجود ميان عالم و معلومات بود که مستلزم اتصاف حق به صفات امکاني از قبيل: حدوث، انفعال، تکثر، ترکب، محدوديت، و .... و اجتماع صفات وجوبي و امکاني مي شد. عرفا با طرح نظريه " اعيان ثابته " کوشش نموده اند، تا اين مشکل را حل نمايند. آن ها معتقد بودند که اعيان ثابته در عالمي به نام عا لم ثبوت تحقق دارند. اين عا لم در ازل و قبل از پيدايش اشياء با فيض اقدس در مرتبه واحديت و حضرت علمي تقرر يافته است. خصوصيت اين عالم اين است که نه موجود است و نه معدوم، بلکه اضافي و نسبي است. در اين صورت ذاتا اثر خارجي و عيني ندارد تا به سبب آن ذات حق متکثر و منفعل شود. به اين ترتيب علم ازلي و پيشين حق به اشياء تبيين مي گردد. اين پايان نامه به بررسي مقايسه اي نظريه اعيان ثابته و مسائل پيرامون آن از ديدگاه ابن عربي و امام خميني(ره) پرداخته است. واژگان کليدي: 1- اعيان ثابته 2- واحديت 3- اسم 4- فيض اقدس 5- فيض مقدس