اخلاص بدین معنی است که فرد در زندگی همه کارهایش قصد تقرب به خدا باشد و هیج غرض دنیوی در آن آمیخته نگردد. اخلاص جمع اعمال فاضله است و خلوص در عمل مراتبی دارد. گاهی عملی فقط برای خداست که آن عمل خالص است و خداوند به او پاداش می¬دهد و گاهی عملی با غرض دنیوی آمیخته میگردد که آن ریاست و مقبول درگاه حق نمیشود. اخلاص ارکانی دارد که رکن اول آن نیت و رکن دوم آن ریشه که پاک کردن نیت از آلودگی است و رکن سوم آن کمال که صدق است می باشد و اخلاص بدون این سه رکن محقق نمی شود. انسان در مسیر اخلاص باید از همه خواهشهای نفسانی دست بر دارد و هر چه دراد در راه خدا بذل نماید وهمه اغیار را از دل بیرون کند و تا فرد در کثرات سبب حقیقی را نشناسد و دیده حق ین پیدا نکند نمی تواند به اخلاص برسد. اخلاص آفات و تباه کنندهای دارد که ریا نام دارد ریا یکی از معاصی است که فرد کارهای نیک و اخلاق پسندیده اش را به مردم نشان می دهد تا در دلها منزلت یابدیکی از راههای پرهیز از ریا در عبادت اخلاص و حضور قلب است که انسان بفهمد عبادت باب ثنای معبود است و دیگران در آن شریک نیستند. اخلاص یکی از عواملی است که در تعالی انسان نقش موثری دارد و باعث ایجاد بسیاری از فضایل اخلاقی مانند شکر و قرب به خدا می شونداخلاص علاوه بر نقشی که در فضایل اخلاقی دارد در بعد اجتماعی هم تاثیر روز افزون دارد . تعالی حیات اجتماعی مولفه هایی دارد که از قبیل معنای زندگی تعلیم و تربیت رضایت از زندگی و شادکامی می باشد. که برای رسیدن به این ابعاد خشیت و نیت صادق و حضور قلب از ارکان اصلی می باشد.