رقابت سياسي را بايد پديده‌اي با كاركردهاي متفاوت تعريف كرد كه با رعايت شرط اساسي «در چارچوب بودن» مي‌تواند باعث تقويت امنيت داخلي و ثبات سياسي به واسطه‌ي توزيع قدرت ميان افراد و گروه‌ها گردد. اگر رقابت سياسي مبتني بر جلوه‌هاي قانونمند نباشد، در آن شرايط زمينه شكل‌گيري خشونت سياسي فراهم مي‌گردد. اقدامات خشونت‌آميز، تأثير قابل توجهي بر امنيت ملي جوامع بر جاي مي‌گذارد، زيرا بسياري از ستيزش‌ها و رويكردهاي بي‌ثبات‌كننده را بايد به عنوان نتيجه‌ي عدم رعايت قانون‌مندي‌هاي محيطي در روند رقابت‌هاي سياسي دانست. در اين پژوهش نگارنده تلاش مي‌كند تا با بررسي شاخص‌ها و الزامات رقابت سياسي به عنوان مقوله‌اي مفهومي به بررسي آراء و انديشه‌هاي امام خميني(ره) در اين حوزه بپردازد. الگوي امام از آن حيث كه بين دو بعد آرماني و واقع‌بينانه‌ي مسئله پيوند مي‌زند الگويي معتدل و در خور توجه مي‌نمايد. ايشان از يك‌سو معتقد به اصل وحدت همه‌جانبه و نفي اختلاف در بين گروه‌ها و احزاب بودند و از طرف ديگر مقتضاي طبيعي سياست را مد نظر داشتند كه علي‌القاعده به بروز ديدگاه‌هاي رقيب مي‌انجامد؛ در نتيجه قائل به اصل وحدت در مباني و رقابت سالم در فروع بودند. با عنايت به مقتضيات زماني و مكاني و نياز مبرم جامعه سياسي به تبيين الگوي «رقابت-امنيت»، طرح و بررسي ديدگاه‌هاي امام در اين زمينه مي‌تواند راهنماي سياستگزاران و پيروان جريان‌هاي سياسي مختلف در جامعه باشد.