حكمت در عرفان اسلامي بخصوص تا قرن چهارم باتوجه به سابقۀ آن در قرآن وحديث مثبت ودرسده هاي بعدي عمدتا با توجه به اشتراك معنايي¬آن با فلسفه ¬منفي ارزيابي شده است. دربارۀ حكمت تعريف جامع و واحد ميان عرفا وصوفيان وجود نداشته و بيشترتعاريف آنان ناظر به غايات، اسباب ¬ويا فضيلت¬حكمت بوده یا به ويژگي¬هاي¬حكيم پرداخته است.در رسالۀ حاضرابتدا مفهوم حكمت و ويژگي¬هاي حكيم درعرفان اسلامي، با توجه به نسبت آن با دين و فلسفةايران و با مطالعۀ اقوال واحوال حكماي ايراني(تا سدةچهارم)بيان شده است. آنگاه ترمذي به عنوان چهرة شاخص"¬حكيم" درعرفان اسلامي و نمايندۀ حكمت قديم اسلامي وايراني در ماوراء النهر معرفي ودرپايان افكار امام خميني(ره) به عنوان يكي از چهره هاي معاصر عرفان شيعي معرفي وبا انديشه هاي ترمذي مقايسه شده است. بعلاوه در اين پژوهش نشان داده مي شود كه برخي از كساني كه به عنوان صوفي شناخته شده اند، درواقع بهتر است كه درسنت حكمي ايراني- اسلامي قرارداده شوند. واژگان كليدي: عرفان- حكمت- حكيم ترمذي- تصوف- امام خميني(س)