با توجه به اينكه رهبر انقلاب اسلامي ايران ، يك شخصيت روحاني و تحصيل كرده حوزه علميه قم مي باشد ، از اين رو شناخت حوزه علميه قم به عنوان محل تحصيل امام خميني اهميت زيادي دارد. همچنين حوزه علميه قم در پيدايش زمينه هاي انقلاب اسلامي ايران نقش مهمي داشته است. تعامل حوزه علميه قم با مسائل سياسي دوران خود و ارتباط آن در تكوين انديشه ها و اقدامات سياسي و نقش امام خميني در اين زمينه ، محور اين تحقيق مي باشد. در اين تحقيق از منابع كتابخانه اي و حتي الامكان از روش ميداني استفاده و سپس به توصيف و تحليل آن پرداخته شده است. حوزه علميه قم در سال 1301 ش توسط آيت الله شيخ عبدالكريم حائري يزدي ، مدت كوتاهي پس از كودتاي سوم اسفند سال 1299 ش (رضاخان - سيد ضياء الدين طباطبايي) تأسيس شد. پس از ايشان ، علماي ثلاث (آيت الله حجت ، صدر و خوانساري) و سپس آيت الله بروجردي اداره اين حوزه را بر عهده گرفتند. سرخوردگي روحانيون از شكست انقلاب مشروطيت و سياست هاي ضد اسلامي رضاشاه ، باعث شده بود كه حوزه علميه قم با توجه به توجه به شرايط زماني ، روش عدم دخالت در امور سياسي را در پيش بگيرد. رهبران حوزه علميه قم ، هدف اصلي خود را حفظ حوزه علميه قرار دادند. امام خميني مدتي پس از تأسيس حوزه علميه قم ، وارد اين شهر شدند و به تحصيل پرداختند. ايشان در دوره آيت الله حائري با مشاهده حوادث سياسي ، تجربه زيادي را كسب كرد. در دوره علماي ثلاث ، امام براي ايجاد حوزه اي مقتدر ، نقش مهمي در آمدن آيت الله بروجردي به قم داشت. در دوران آيت الله بروجردي ، امام براي حفظ وحدت در حوزه ، كاملاً مطيع ايشان بودند و در بعضي جريانات مانند مخالفت با اصلاحات ارضي ، تغيير قانون اساسي و. . . روحيه مبارزاتي خود را نشان دادند.