براي ظهور تأثيرات عملي اعتقاد به توحيد ، شدت در عقيده توحيدي و باور قلبي و بلكـه يقين، لازمست. زيرا مـادام كه موحد، سير دروني خود را به سوي حق، آغاز ننموده است و در مرتبه توحيد لساني قرار دارد، انتظار بروز تأثيرات عملي خاصي را از او نمي توان داشت. حضرت امام خميني – ره – و خواجه عبد الله انصاري – ره – بر همين اسـاس، در آثارشـان، پس از ذكر معاني توحـيد، مراتبي را براي توحيد و موحد، ذكر نموده و سپس درجات مختلفي از آثار جوارحي ( مانند: اتيان عبادات ، سعي درانفاق و ...) و آثار جوانحي ( مانند: صبر، توكل، رضا و تسليم و...) را متناسـب با آن مراتـب توحيدي ، قابل انتظار از موحـدين دانسته اند. از اين روي طبق آراء اين دو عارف عظـيم الشأن، از هر موحدي به تناسب مرتبه اي از توحيد كه در آن، قـرار دارد؛ اعمال موحدانه جوارحي و جوانحـي ويژه اي را بايد انتظـار داشـت كه برخـي از آن ها در رابطه موحد با خودش و برخي ديگر در رابطه موحد با حق و خلـق، پديدار مي گردند و بدين ترتيب،تأثيرات عملي اعتقاد به توحيد نيز همانند خود توحيد، داراي مراتب و درجات بي نهايتي مي باشند. توجه به تأثيرات عملي اعتقاد به توحيد، خصوصاً در رابطه ميان موحد و جامعه پيرامونش، جايگاه ويژه اي را در آثار امام خميني– ره – داراست و حـال آن كه توجه به تأثيـرات عملي اعتـقاد به توحيد (و حتي شهود توحيد) در رابطه موحد با خداوند، محور اصلي بيانات خواجه عبدالله انصاري- ره- را تشكيل مي دهد. آن چه از فحواي كلام اين دو عارف در مجموعه آثارشان، حاصل مي گردد، اين است كه عقيده توحيدي پس از شـدت يافتن، به تدريج، سراسر اعمال و رفتار و افكار موحد و سپس جامعه توحيدي را ، تحت تأثير، قرار مي دهد. واژگان كليدي: توحيد، عقيده، عمل، اثر