اين رساله پژوهشي درباره‌ي تعريف سعادت انسان در آثار عرفاني و فلسفي امام خميني و توصيف ايشان از حقيقت انسان و نحوه‌ي رسيدن به سعادت مي‌باشد. انسان فطرتاً طالب سعادت و خير مطلق است و در طول زندگي خود در جستجوي آن مي‌باشد. انساني را كه امام سيماي آن را ترسيم مي‌كند موجودي محكوم به جبر سرنوشت نيست و باگوهري به نام اختيار مي‌تواند بر همه موانع كمال و سعادت خويش فائق آيد. سعادت ذاتي انسان نيست و بايد با سعي و تلاش خود آن را كسب كند. انسان تا در دار دنيا واقع است مي‌تواند خود را از هر مرتبه نقص و شقاوت و شرك و نفاق، نجات دهد و به مراتب كمال و سعادت برساند. معرفت و شناخت انسان نسبت به جهان هستي و خالق، راه را براي پيمودن راه سعادت هموار مي‌سازد.