درجهان بینی عرفانی، از جمله مسائلی که نحوه ارتباط بین مبدأ متعال و ماسوی الله را تبیین می نماید، نظریه تجددامثال است. بر طبق این نظریه عالم و پدیده های آن در تغییر و تحول دائمی بسر می برند. بدین معنا که در هر آنی تمام جهان هستی معدوم شده و دوباره به فیض رحمانی حق از نو آفریده می شود و این روند به طور دائم در حال تجدید و تکرار است. این نظریه نه تنها درعرفان مورد بحث است بلکه همچنین درحوزه های دیگری نیز جریان دارد و هر یک به بیانی آن را تبیین می نمایند. که از جمله آنها می توان به نظریه حرکت جوهری ملاصدرا اشاره نمود که قرابت و تشابه بسیاری به نظریه تجددامثال عرفا دارد به طوری که می توان ادعا نمودکه این دو نظریه بیانگر یک امر هستند و آن تجدد و تحول دائمی تمام عالم و پدیده های آن است . از اینرو، در این پژوهش برآنیم تا به بررسی تطبیقی دو نظریه تجددامثال در عرفان و حرکت جوهری در حکمت متعالیه صدرا و بالاخص آراء امام خمینی در باب این دو نظریه بپردازیم. و با توجه به اینکه اساس هر دو نظریه بر تجدد و تحول دائمی عالم است، هدف از این تطبیق، بیان وجوه اشتراک و افتراق هر یک از این دو دیدگاه می باشد.