اسماء حق همواره موجب ارتباط موجودات وخداوند می گردد، زیرا تمام تجلیّات حق از مجرای اسماء تحقق می یابد. به عبارت دیگر عالم کون در واقع همیشه تحت تجلیّات حق است. از سوی دیگر موجودات نیز مظاهر اسماء الهی می باشند و بنابراین آنچه از احکام و روابطی که در بین اسماء وجود دارد، بالطبع در میان مخلوقات نیز آن احکام ظاهر است. به عبارت دیگر اسماءالهی دارای دو وجهة ربانی و خلقی هستند، یعنی صاحب وجهة یلی الخلقی و یلی الحقی می باشندکه از این طریق موجب تقرّب مخلوقات به حق می گردند. از جمله افرادی که به این مسائل پرداخته اند، امام خمینی(س) و حکیم سبزواری هستندکه بخش وسیعی از آثار خویش را به این مسائل اختصاص داده و به شرح مسائل آن در قوس نزول وصعود پرداخته اند. مثلاً از روابطی که میان اسماء وجود دارد به وجود رابطة طولی وعرضی بین آن ها می رسند و در این نظام نیز اسم اعظم «الله» اسم جامع الهی است که مجمع تمام اسماء وصفات حق است و بقیة اسماء در واقع مظاهر او هستند. البته در مرحلة بعد، اسماء دیگری وجود دارد که اسماء کلّی (امّهات) نام گرفته و همة اسماء جزئی به نحوی به آن ها باز می گردند و در تطبیق آن ها با مظاهر از عوالم کلی وجزئی نام برده شده است . به طور کلی با توجّه به مباحث اسماء الهی می توان به شناختی از جهان، انسان و خداوند دست یافت که هر یک از آن ها کاملاً مرتبط با دیگری است.