آنچه دراين پژوهش مورد تحليل و برري قرار مي گيرد امكان تأثير گزاري گناه به منزله مقوله‌اي ديني اخلاقي برتحصيل معرفت است اين برري با مددگرفتن از ديدگاه‌هاي دو عالم متفكر برجسته جهان اسلام يعني امام محمد غزالي و امام خميني به طرح و تحليل و تبيين ساز و كار تاثير گناه بر معرفت مي‌پردازد. اين تحقيق نشان مي‌دهد كه گناه از جمله عوامل غير معرفتي و مانعي جدي و قطعي بر سر راه نيل به معرفت قلمداد مي‌شود.از آنجا كه معرفت داراي شاني الهي است و از خصائص ماده و طبيعت مبرا است. وارد شدن به آن مستلزم خروج از تاريكي به سوي نور است. اين بدان معني است كه بدون طهارت و پاكي دروني نمي‌توان به ساحت معرفت وارد شد. بنابر اين با دوري از گناهان و يك تطهير همه جانبه مي توان به خود شناسي و در نتيجه به حقيقت معرفت كه آن عين دريافت سعادت است نايل شد. در پژوهش حاضر كه ديدگاه‌هاي امام خميني وامام محمد غزالي مورد بررسي قرار گرفته مي توانيم از نظرات مشابه و درعين حال متفاوت آنها بهره بگيريم. مشابه از آن جهت كه هر دوي آنها گناهان را آلوده كنندگان روح مي‌دانند. و از آنها به عنوان موانع تحقق معرفت واقعي ياد مي‌كنند و راهكار هردوي آنها اين است كه براي تحقق معرفت آدمي بايستي در وهله اول رذايل را از درون خود پاك سازي كند و در وهله بعد به آراستن خو به فضائل روحاني اقدام نمايد. اختلاف ديدگاه‌هاي امام خميني و امام محمد غزالي درباره تاثيرگذاري گناه بر معرفت مربوط به مباني مختلف الهياتي آنها و نيز به دليل اختلاف در طريق سلوكي اين دو متفكر اسلام مي‌باشد.