در پژوهشهاي عرفان اسلامي به « فنا و بقا » به عنوان يک موضوع مستقل و به شکل جامع، کمتر پرداخته شده، بلکه همواره در ضمن موضوعات ديگر مطرح گرديده است. بنابر اهميت مساله « فنا و بقا » که به اتفاق نظر همه عرفا بالاترين مرتبه سير انسان است و دستيابي به جاودانگي و ابديت که هدف بشر در طول تاريخ بوده ، در سايه فناي في الله و بقاي باالله ميسر مي باشد، اين موضوع با رويکرد به آراء حضرت امام خميني ( ره ) بررسي شده است. اين رساله به تبيين حقيقت « فنا و بقا » بر مبناي « وحدت شخصي وجود » پرداخته که حقيقت « فنا و بقا » وجود مستقل نداشتن ماسوي الله و به عبارت ديگر ظهور و نمود بودن عالم بيان شده و بدينوسيله سعي شده به يکسري از اشکالات وارد در مسئله « فنا و بقا » پاسخ داده شود، از جمله اينکه فنا به معناي نابودي عالم و انکار ماسوي الله نيست، بلکه به معناي نمود و ظهور بودن عالم در مقابل حقيقت وجود مي باشد و ادراک شهودي و وجداني اين حقيقت توسط عارف واصل « فاني شدن » نام دارد. عارف با فناي در وجود بينهايت و فنا ناپذير حق، از تمامي قيود و حدود رها شده و به بقاي حق باقي مي گردد. همچنين در اين رساله سعي شده با طرح مراتب عالم و تطبيق آن با مراتب نفس انسان جايگاه « فنا و بقا » روشن شود و در ادامه به مراتب « فنا و بقا » و تطبيق آن با مراتب انسان پرداخته مي شود. در بخش پاياني اين رساله نتايج « فنا و بقا » تحت دو عنوان « خلافت الهي » و « عبادت » بررسي مي شود. کليد واژگان : فنا، بقا، وحدت شخصي وجود، فناي افعالي، فناي صفاتي، فناي ذاتي.