جرم پديده است كه سابقه اي به قدمت جوامع بشري داشته و با سازمان يافتن اجتماعات انساني ظاهر مي شود جوامع بشري به منظور تضمين ارزشهاي مشترك اجتماعي حفظ نظم و ادامه حيات خود قوانين و مقرراتي را پديد مي آورند كه در جوامع نوين در قالب قانون جاي مي گيرد. در اين پژوهش جرم پوشي به عنوان يكي از ابعاد اين واكنش مطرح شده و با توجه به اهميت، ضرورت و كاربرد آن در سياست جنايي (به عنوان يك اصل مترقي) و فقدان آن در محاكم ايران مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. از حيث قلمرو جرم پوشي در جرايم حق اللهي و منافي عفت داراي قلمرو گسترده اي است و در جرايم حق الناس كمتر توصيه شده است، همچنين جرم پوشي بر اصلاح و تربيت مجرم و فرهنگ جامعه تاثير مثبت داشته و در همين راستا نيز راهكارهايي براي اجراي آن در جامعه ارائه شده است تا از انتشار و انعكاس اخباري كه مربوط به زندگي خصوصي افراد و حيثيت و آبروي آنها باشد جلوگيري شود اين راهكارهاي اتخاذ شده در مرحله تقنين قضاوت و اجرائي مي باشد.