چکيده: موسيقی نزد انسان پديده ای فطری می باشد، که از حس زيبايی دوستی او برخاسته است. لذا انسان از دير باز با موسيقی و غنا سر و کار داشته و در دوره های مختلف کار کردهای گوناگونی برای آن قائل بوده است. طبق شواهد تاريخی در گذشته اين پديدة فطری، به انحراف کشيده شد و وسيله ای برای عيش و نوش هواپرستان مبدّل گرديد و مورد نکوهش شريعت اسلام قرار گرفت.به نظر می آمد که استفاده مفيدی برای موسيقی و غنا قابل تصور نيست، زيرا اين پديده بيشتر در خدمت هواپرستان و صاحبان زر و زور بود. از اين رو وبدليل اختلاط مصاديق حلال و حرام و غلبه مصاديق حرام، فقهاء حکم به حرمت غنا و موسيقی کرده اند. اما با گذشت زمان و پيشرفت علم و تکنولوژی و شناخت کارکردهای مفيد برای آن و تغييرات شرايط اجتماعی و سياسی و بويژه در عصر حاضر و استقرار جمهوری اسلامی، اين سؤال به جد مطرح است که آيا فقهاء در گذشته برای موسيقی حرمت قائل بودند و يا بين اصل موسيقی و آنچه به همراه او می آمد، تفکيک قائل می شدند ؟ امروزه نيز که مسأله موسيقی نقش مهمی در زندگی روزمره مردم دارد و از تفريحات آن ها به شمار می رود وبا توجه به نقش زمان و مکان و استقرار نظام جمهوری اسلامی و ديدگاه های راهگشای امام خمينی(ره) بعنوان بنيان گذار اين نظام مقدس، آيا می توان بين اصل موسيقی و برخی عملکردهای جامعه امروزی تفکيک قائل شد ؟ اين پايان نامه در مقام بررسی ديدگاه اسلام و امام (ره) در اين رابطه است. واژگان کليدی: غنا، موسيقی، طرب، ترجيع، لهو، باطل، لعب، زور